Jodła pospolita należy do rodziny sosnowatych. Jest to jedno z najwyższych drzew występujących w Polsce. Zasięg występowania obejmuje środkową i południową Europę, głównie tereny górzyste. W Polsce stanowi część tzw. regla dolnego, duże skupisko jest także w Górach Świętokrzyskich gdzie tworzy puszczę jodłową. Często tworzy zwarte drzewostany z domieszką buka i dębu. Lubi wilgotne środowisko, jest wrażliwa na zanieczyszczenie powietrza.

Szyszki duże, do kilkunastu centymetrów wysokości, stojące pionowo na gałęziach. Po dojrzeniu rozpadają się na drzewie pozostawiając jedynie nagi rdzeń szyszki.

Pień prosty, wysoki, widoczny do samego czubka. Największe drzewa osiągają do ok. 2m średnicy i ponad 50 m wysokości.

Kora początkowo gładka później lekko płytkowato spękana, barwy szaro – popielatej.

Młode drzewo ma pokrój stożkowaty, drzewa rosnące samotnie bardzo długo zachowują ten pokrój. W zwartych drzewostanach drzewo szybko traci dolne gałęzie. U starszych osobników na skutek zahamowania wzrostu wierzchołka, spłaszcza się on tworząc charakterystyczna „bocianie gniazdo”.

Gałęzie skierowane ku górze. Młode igły jasno zielone później ciemnieją. Igła długości ok. 3cm, spłaszczona. Wierzch gładki, błyszczący, na spodniej stronie widoczne dwa jaśniejsze paski. Igły na gałęzi ułożone są w jednej płaszczyźnie.

Młode siewki przypominają siewki sosny, na końcu kilkucentymetrowej łodyżki znajduje się 5 - 6 dookolnie rozłożonych listków. Młode jodły stosunkowo dobrze znoszą zacienienie.

Szyszki wielkości kilkunastu centymetrów, usadowione na najwyższych gałęziach, skierowane pionowo ku górze.

Po dojrzeniu rozpadają się na drzewie pozostawiając jedynie centralny trzpień na którym były usadowione łuski.